खर्या मोत्यांचा हार
नीती : सत्य
उपनीती : आतील शक्तीची वास्तविकता जाणून घेणे, मौल्यवान वस्तूंचे कौतुक
जेनी एक तेजस्वी डोळ्यांची, सुंदर पाच वर्षांची मुलगी होती. एक दिवस जेव्हा ती आणि तिची आई किराणामालाच्या दुकानात सामानाची खरेदी करीत होते, तेव्हा जेनीने प्लास्टिकचा मोतीचा हार पाहिला होता ज्याची किमत अडीच डॉलर होती. तिला तो हार खूप आवडला होता, आणि जेंव्हा तिणे तिच्या आयीला ते विकत घेण्यास विचारले, तिची आई म्हणाली, “हा हार सुंदर आहे, पण त्याची किमत खूप आहे. मी तुला काय सांगते. मी तुझ्यासाठी तो हार विकत घेते, आणि आपण घरी गेल्यावर ह्या हाराच्या किमतीच्या मोबदल्यात, मी तू करू शकशील अश्या कामांची एक यादी बनवते. आणि तुझ्या वाढदिवसाला तुझी आजी सुद्धा तुला काही डॉलर देईल, तेही विसरू नकोस. बर का?” जेनीने मान्य केले, आणि तिच्या आईने तो मोत्यांचा हार तिच्यासाठी विकत जेनीने घेतला.
दररोज, जेनीने तिला दिलेली कामे परिश्रमाने केली, आणि खरोखरच, तिच्या आजीने सुद्धा तिला नवीन कोरा डॉलर तिच्या वाढदिवशी दिला. लवकरच, मोत्यांच्या हाराची किमत फेडली होती. जेनीला मोती खूप आवडायचे. ती ते प्रत्येक ठिकाणी जाताना घालायची – बालवाडीत, झोपताना आणि जेंव्हा जेंव्हा तिच्या आईने दिलेली काम करण्यासाठी जाताना. आंघोळीसाठी जाताना मात्र ती ते घालत नसे; तिच्या आईने तिला सांगितले होते की तसे केल्यास तिचा गळा हिरवा होईल.
जेनीचे वडील खूप प्रेमळ होते. जेनी जेंव्हा झोपायला जायची, ते त्यांच्या आवडत्या खुर्चीवरून उठून दररात्री जेनीला तिच्या आवडत्या गोष्टी वाचून सांगायचे. एका रात्री जेंव्हा त्यांची गोष्ट संपली, त्यांनी तिला म्हटले, “जेनी, तू माझ्यावर प्रेम करतेस काय?” “अरे हो, बाबा, तुला महींत आहे मी तुझ्यावर प्रेम करते ते,” त्या छोट्या मुलीने म्हटले.“बर, तर, मला तुझे मोती दे.”“अरे! बाबां, माझे मोती नाहीं!” जेनी म्हणाली. “पण तू माझी आवडती बाहुली, रोझी घेऊ शकतोस. ती आठवते? मला तू ती गेल्यावर्षी माझ्या वाढदिवशी दिली होती. आणि तू तिचे टी-पार्टी चा ड्रेस सुद्धा घेऊ शकतोस. ठीक आहे?” “अरे नको, बाळा, ते ठीक आहे.” तिच्या वडलांनी तिच्या गालाचा पापा घेतला. “शुभरात्री, चाकुली.”
एक आठवड्यानंतर, तिच्या वडलांनी गोष्ट सांगून झाल्यानंतर जेनीला पुन्हा विचारले, “तू माझ्यावर प्रेम करतेस काय?” “अरे हो, बाबा, तुला ठाऊक आहे मी तुझ्यावर प्रेम करते.”“बर तर, मला तुझे मोती दे.”“अरे बाबा, माझे मोती नाहीं! पण तू माझ्या खेल्नित्ला घोडा, रिबन्स, घेऊ शकतोस. तुला आठवते ती? ती माझी आवडती आहे. तिचे केस किती मऊ आहेत, आणि तू त्यांच्याशी खेळू शकतोस आणि वेणी बनवू शकतोस आणि काहीही. तुला पाहिजे असल्यास तू रिबन्स घेऊ शकतोस, बाबा,” त्या छोट्या मुलीने तिच्या वडलाना म्हटले. “नको, ठीक आहे,” तिचे वडील म्हणाले आणि पुन्हा तिच्या गालाचा पापा घेतला. “तुला देवाचा आशीर्वाद असो, चाकुले. शुभरात्री.”
बर्याच दिवसानंतर, जेंव्हा जेनीचे वडील तिला गोष्ट वाचून द्यायला आले, जेनी बेडवर बसली होती आणि तिचे होठ थरथरत होते. “घे बाबा,” ती म्हणाली, आणि तिणे हाथ पुढे केला. तिणे ते उघडले आणि तिच आवडत मोत्याचा हार त्यात होता. तिणे आपल्या वडलांच्या हातात सरकवले. एका हाताने तिच्या वडलांनी तो प्लास्टिकच्या मोत्यांचा हार घेतला आणि दुसऱ्या हाताने त्यांच्या खिश्यातून एक निळा मखमलीचा बॉक्स काढला. त्या बॉक्स मध्ये खरे, अस्सल, सुंदर मोती होते. ते त्यांचा बरोबरच होते. ते जेनीनी ती स्वस्तातली वस्तू सोडून द्यावी म्हणजे त्यांना ते खरी वस्तू देता येईल, ह्याची वाटच पाहत होते.
शिकवण:
आपल्या आयुष्यात बर्याचवेळा आपल्याला खर्या वस्तूची जाणीव नसते आणि बिनमहत्वाच्या वस्तूंना जोपासतो. आम्ही आमच्या कम्फर्ट झोन मध्ये असतो आणि मर्यादित विचार ठेवतो. जीवन आपल्यास आणखी चांगल्या गोष्टी देऊ शकते. आपण किती पेलू शकतो? आपल्याला आयुष्यात मोठे हेतूने किंवा कारणास्तव लहान गोष्टी सोडण्यास शिकणे आवश्यक आहे. आपल्यासाठी अधिक महत्व काय आहे आणि सत्य काय आहे हे पाहणे आवश्यक आहे. आपण सामर्थ्य, सांत्वन, आनंद इत्यादीच्या शोधात असतो तेव्हा जेव्हा आपल्या आत असतो. चला आपण आत बघू या.
saibaalsanskaarmarathi 
